تولید برق فتوولتائیک پراکنده به تاسیسات تولید برق فتوولتائیکی اطلاق می‌شود که در نزدیکی سایت‌های کاربر ساخته می‌شوند و به شیوه‌ای کار می‌کنند که با استفاده خود به خودی در سمت کاربر، اتصال برق اضافی به شبکه و تنظیم تعادل در سیستم توزیع برق مشخص می‌شود. از اصول تطبیق اقدامات با شرایط محلی، تمیز و کارآمد بودن، چیدمان غیرمتمرکز، و استفاده از مناطق مجاور، استفاده کامل از منابع انرژی خورشیدی محلی برای جایگزینی و کاهش مصرف انرژی فسیلی پیروی می کند.
سیستم های تولید برق فتوولتائیک پراکنده معمولاً از ماژول های فتوولتائیک، اینورترها، اتصالات شبکه و سایر قطعات تشکیل شده است. ماژول‌های فتوولتائیک بخش اصلی هستند که مستقیماً انرژی خورشیدی را به انرژی الکتریکی تبدیل می‌کنند و اینورتر خروجی برق DC توسط ماژول‌های فتوولتائیک را برای انطباق با نیازهای شبکه به برق AC تبدیل می‌کند. سیستم های تولید برق فتوولتائیک پراکنده طیف وسیعی از کاربردها از جمله مناطق روستایی، مناطق مرتعی، مناطق کوهستانی و توسعه شهرهای بزرگ، متوسط و کوچک یا مناطق تجاری را دارند. این نه تنها می تواند نیازهای برق مصرف کنندگان محلی را برطرف کند، بلکه از عملکرد اقتصادی شبکه توزیع موجود نیز پشتیبانی می کند.
سیستم های تولید برق فتوولتائیک پراکنده دارای مزایای زیادی هستند، مانند توان خروجی نسبتاً کم، آلودگی کم، مزایای زیست محیطی برجسته و توانایی کاهش کمبودهای برق محلی. با این حال، چگالی انرژی آن نسبتا کم است و نمی تواند مشکل کمبود برق را به طور اساسی حل کند.
سیستم های تولید برق فتوولتائیک پراکنده را می توان به نیروگاه های فتوولتائیک متصل به شبکه و نیروگاه های فتوولتائیک خارج از شبکه تقسیم کرد. نیروگاه های فتوولتائیک متصل به شبکه باید به شبکه عمومی متصل باشند و برای کار به شبکه برق موجود متکی باشند. در حالی که نیروگاه های فتوولتائیک خارج از شبکه به شبکه برق متکی نیستند و به طور مستقل کار می کنند. توسعه فتوولتائیک های توزیع شده نیز با چالش هایی مانند افزایش فشار بر شبکه برق و کمبود فزاینده منابع پشت بام مواجه است. با این حال، با پیشرفت فناوری ذخیره سازی انرژی و ارتقای همکاری های فرامرزی، چشم انداز توسعه فتوولتائیک های توزیع شده هنوز گسترده است.